Tedavinin Amacı ve Hedefler

Tedavide amaç çok yönlüdür. Çocukta mevcut deformiteleri gidermek sadece bir uzvun normal görünüme kavuşturulması gibi algılanmamalıdır. Bir deformitenin giderilmesi yatalak bir hastada bakımı kolaylaştıracaksa, ya da oturmasını sağlayabilecekse; oturabilen, ancak yürüyemiyen bir hastada cihaz desteği ile de olsa ayakta birkaç adım atmasını sağlayacaksa; ya da cihaz desteği ile yürüyebilen bir hastada hastanın cihazını daha düzgün kullanmasını sağlayacaksa veya cihazdan kurtarabilecekse yapılmalıdır. Anlaşılacağı üzere tedavi işlevsel durumu bir kademe daha iyileştirmeye yönelik olmalıdır. Ebeveynler hiçbir zaman çocuklarının bir kademeden daha fazla düzeleceği yönünde umutlandırılmamalıdır; yani ebeveynler yatağa bağımlı çocuklarının bağımsız yürüyebileceği gibi bir beklenti içine sokulmamalıdırlar. Aynı zamanda, yatağa bağımlı bir hastanın oturabilmesi rahat bir şekilde yemeğini yiyebilmesi, televizyon seyredebilmesi, çevresi ile diayalog kurması anlamına geldiğinden, bunun hasta açısından yaşantısında muazzam bir değişim oluşturacağı ebeveynlere iyice anlatılmalıdır.

Serebral palzili bir çocukta kalça çıkığı mevcutsa, ya da omuzda ileri bir adduksiyon kontraktürü varsa, bu eklemlerdeki hareket genellikle ağrıya neden olur. Söz konusu deformitelerin düzeltilmesi ağrının giderilmesi açısından önemlidir.

Düşük ayağı olan, ya da hamstring gerginliği olan yatağa bağımlı bir hastanın yürüme sandalyesine oturması bu deformitelerin giderilmesi ile kolaylaştırılabilir. Deformitenin giderilmesi, kullanılan cihazın uzva daha düzgün uygulanmasını, ya da deformite nedeniyle kullanılamayan cihazın uygulanabilir hale gelmesini sağlayarak hastanın bakımını ve fizyoterapisini kolaylaştırabilir.

Deformitenin düzeltilmesi hastanın konforunu olumlu yönde arttırmalıdır. Örneğin, makaslama yürüyüşü olan bir hastada apış arası temizliği bir sorundur. Kontrakte kaslara yapılacak basit bir cerrahi girişim bu sorunu çözecektir.

Denge problemi olan serebral palsili hastada bacaklardaki deformiteler mevcut sorunu daha da ağırlaştırır. Bacaklarda spastisite nedeniyle oluşan deformitelerin giderilmesi hastanın denge sorununu çözmede önemli bir adım olacaktır.

Serebral palsili çocukların yaşam standardını yükseltmeye yönelik çabaların amacı erişkin yaşa geldiklerinde kendi başlarına üretken bir yaşam tarzı sağlamalarına yöneliktir. Kendi başına yürüyebilen, cihazını kendisi uygulayabilen, fizyoterapisine aktif olarak katılabilen, eğitimini yönlendirebilen, yazgısındaki komplikasyonları asgari düzeyde tutabilecek önlemleri alan bir serebral palsi hastası hedefine odaklanılmalıdır. Yürüme elbette ki çok önemlidir, ancak çocuğun yaşamı bir bütün olarak algılanmalı, yapılacak girişimlerin yürütme adına genel yaşam standardını geriletmesine izin verilmemelidir. Uygulanacak tedavi protokolleri çocuğun erişkin yaşa geldiğinde sosyal olanaklardan azami düzeyde yararlanabilmesini sağlamaya yönelik olmalıdır. Çocuğu toplum yaşantısından kopartacak uzun süreli tedavi programlarında dikkatli olunmalıdır. Diğer taraftan serebral palsili çocuğun ilerde kendine yeten, bağımsız bir yaşantı sürdürebilmesi için yeterli tedavi ve bakım görmesi ve zeka geriliğinin olmamasının yanı sıra, ailenin aşırı korumacı tavırlardan kaçınarak çocuklarının engellilik halini kabul etmesi de önemlidir.