Kırık Tipleri

Torus Kırıkları

Önkol alt uçta bir korteksin kırılarak iç içe geçtiği, ancak diğer korteksin sağlam kaldığı kırıklara torus kırığı denir. Bu nedenle torus kırıkları stabil kırıklardır. 

Torus kırığı genellikle ufak çocuklarda görülür. Deformite ve krepitasyon hariç diğer kırık bulguları mevcuttur (ağrı, hassasiyet, şişlik).

Torus kırıklarında zorluk radyografide kırığı seçebilmektedir. Klinik yakınma ile bağlantı kurulamadığında kırık bazen rahatlıkla atlanabilir. Diğer bir sorun da bu kırığı bu bölgedeki kaymamış kırıklardan ayırt etmektir. Yeşil ağaç kırığında veya asgari kayma gösteren metafiz kırığında uzak korteks de kırılmış olduğundan, bu kırıklar torus kırığına göre instabil sayılırlar. Bu nedenle torus kırığına düşünülecek minimal tespit, bu kırıklarda kaymaya neden olabilir.

Önkol pronasyon ve supinasyon hareketlerinin çok ağrılı olması kırığın instabil olduğunu düşündürten bir bulgudur.

Metafiz Kırığı

Önkol distal ucundaki metafiz kırığı çoğunlukla her iki kemiği birden ilgilendirir. Radiusta her zaman bir tam kırık mevcutken, ulnadaki kırık tam kırık, yeşil ağaç kırığı, ulna stiloid kopma kırığı, distal büyüme plağını ilgilendiren kırık, veya plastik deformasyon şeklinde olabilir.

Metafiz kırığı ayrıksız veya kaymış olabilir. Kayma hemen her zaman dorsale doğrudur. Nadiren volere de kayma olabilir. Dorsale kayan kırık parçaşı nedeniyle yandan bakıldığında el bileğine yakın bölgede çatal sırtını andıran bir görünüm ortaya çıkar (çatal sırtı manzarası).

Önkol distalinde radius ve ulnanın volerinde fleksör tendonlar, median sinir, ve ulnar sinir ile ulnar arter bulunur. Distal kırık parçası aşırı derecede dorsale kaydığında volerdeki pronator kuadratus kası bu önemli yapıların proksimal kırık ucuna takılıp gerilerek zedelenmesini önler. Yine de bir kısım hastada median sinirde gerilmeye bağlı geçici bulgular saptanabilir.

Büyüme Plağını İlgilendiren Kırıklar

Kırık hattının büyüme plağından geçtiği kırıklar çocuklarda sık görülür. Oluş mekanizması ve klinik bulguları kaymış metafiz kırığına benzer. Kırık hattında hemen her zaman kayma mevcuttur.

Salter-Harris sınıflamasına göre tiplere ayrılır. En sık görülen Salter-Harris tip I kırığıdır (epifizyoliz). Bunu Salter-Harris tip II kırığı izler. Büyüme plağını besleyen damarlar, kemiğin ucundaki epifizle birlikte ayrıldığından, genellikle epifizin dolaşımında bir sorun (avasküler nekroz) görülmez, ancak yine de nadir olgularda dolaşım bozukluğuna bağlı epifizde büyüme kusuru ortaya çıkabilir. Bunun sonucunda ilerde kısalık veya Madelung deformitesi oluşabileceğinden bu tür kırıklar uzun süre izlenmeli ve ebeveynler bu konuda bilgilendirilmelidir.

Galeazzi Kırığı

Distal radioulnar eklemde çıkıkla birlikte olan ve radius 1/3 distal ile 1/3 orta kısmının birleştiği yerde görülen kırığa Galeazzi kırığı denir. Çocuklarda erişkinlerde olduğundan daha nadirdir. Ayrıca, erişkinlerdekinin aksine bazen distal radioulnar eklemde sublüksasyondan ziyade distal ulna büyüme plağında ayrışma görülür. Ulnayı içeren proksimal esas parça dorsale kayar (Galeazzi eşdeğeri). Distal radioulnar eklemin sağlam olduğu bu tip kırıkta radiusun proksimale göçü söz konusu olmaz.