Sınıflama

Tip II (transservikal kırık). Kırık hattının femur boynunun ortasından geçtiği kırıklardır. En sık görülen kalça kırığı tipidir (yaklaşık % 40 ila % 50). İnstabil bir kırık tipidir ve kırık hattında çoğunlukla kayma görülür (olguların yaklaşık % 70 ila % 80’inde). Femur başını besleyen ve femur boynu boyunca ve de kemik korteksi dışında seyreden damarlar kırık oluşumu sırasında hasar gördüğünden (kopma, bükülme, bası altında kalma tromboz oluşumu vb.) femur başında yüksek oranda avasküler nekroz gelişir (yaklaşık % 30). Femur başında avasküler nekroz gelişme olasılığı yaralanma sırasında kırık hattındaki kayma ile ilgili olduğu bilinmektedir. Nitekim kaymamış transservikal kırıktaki avasküler nekroz oranı, kaymış transservikal kırıktakinin çok altındadır. Avasküler nekroz aynı zamanda eklem içindeki kanamanın oluşturduğu basınç miktarı ile de ilgilidir. Kırık hattından gerçekleşen kanamanın kapsül içinde birikerek, femur boynu korteksi dışında seyreden ve femur başını besleyen ve kırığa rağmen sağ kalmış damarlara bası yaparak kan akımını engellediği bir gerçektir.

Tip III (servikotrokanterik kırık). Kırık hattı femur boynunun tabanından geçer. Kalça kırıklarının yaklaşık 3’te 1’i bu tiptedir. Avasküler nekroz görülme olasılığı ilk iki tipe oranla daha az olmakla birlikte yine de oldukça yüksektir (yaklaşık % 20) ve kırık uçları arasındaki kayma miktarı ile ilişkilidir. Örneğin, ayrıksız servikotrokanterik kırıkta avasküler nekroz görülme oranı oldukça düşüktür.

Tip IV (intertrokanterik kırık). Kırık hattı trokanter majör ile trokanter minor arasında kalan bölgeden geçer. İzole trokanter majör ve trokanter minor kırıkları ile daha distalde görülen subtrokanterik kırık bu kapsamın dışındadır. Kalça kırıklarının yaklaşık % 15’ini kapsar. Kırık hattı femur başını besleyen esas damar ağının uzağından geçtiğinden avasküler nekroz olasılığı nisbeten düşüktür (yaklaşık % 5).