Tedavi

Kalça fleksiyon kontraktürünün tedavisinde iliopsoas tendonu kasık seviyesinde kesilir, ancak kasın kendisine dokunulmaz. Tendon kısmının kesilmesiyle uzayan iliopsoas kası sayesinde kalçadaki fleksiyon kontraktürü düzelirken fleksör gücü de korunmuş olur. İliopsoas kasının yapıştığı trokanter minörden kesilmesi kalça fleksiyon gücünü azaltır. Hasta merdiven çıkarken kalçasını kaldırmakta güçlük çeker. Yürüyüş sırasında kalça fleksiyonundaki kayıp oraklama tarzındaki hareket ile telafi edilmeye çalışılır. Yürüyüşü de bozan bu durum nedeniyle yürüyebilen serebral palsili hastalarda iliopsoas kası trokanter minör seviyesinden kesilmez.

Kalça adduksiyon kontraktürünün tedavisinde fizyoterapinin yeri yoktur, ancak mevcut eklem açıklığını korumak açısından yararlıdır. Botulinum toksin tip A denenebilir, ancak etkisi 3 ila 4 ayla sınırlı olduğundan kullanımı yatalak hastalarda kalça çıkığı ile birlikte olan ağrılı adduksiyon kontraktürü ile sınırlıdır.

Adduktor kontraktürünün tedavisi cerrahidir. Adduktor longusun gevşetilmesi sorunu çözmede yeterli olur. Gerekirse adduktor brevis de gevşetilir, ancak yakın komşuluğundaki obturator sinir ön dalını zedeleme olasılığı vardır. Bunun sonucunda ters yönde kontraktür (abdüksiyon kontraktürü) oluşabilir, yani hasta bacaklarını aça aça yürür hale gelebilir.

Adduktor kaslar açık olarak kesilmeli (açık miyotomi) ve kalçadaki abdüksiyon hareket açıklığı 45 derecenin üzerine çıkartılmalıdır. İşlem sonucu kalçadaki abdüksiyon hareket açıklığı her iki tarafta eşit olmalıdır. Aksi takdirde pelvis bir tarafa doğru yatar (pelvis oblikliği). Bu da oturma dengesini ileri derecede bozar. Gevşetme sonrası ortalama 30° lik (20° ila 45°) bir düzelme sağlanır. Adduktor gevşetme yapılan 4 çocuktan 1'inde yaşın ilerlemesiyle birlikte yineleme olasılığı vardır. Reimers indeksinin % 50'den fazla olduğu olgularda tek başına yumuşak doku gevşetmesi yapılması yinelemenin en sık nedenidir. Çıkık olgularında yumuşak doku gevşetmesi tek başına yeterli olmaz. Hatta henüz sublüksasyon aşamasında da olsa 4 yaşın üstündeki hastalara tek başına yumuşak doku gevşetmesi yapılması da çoğunlukla yeterli olmaz. Ağır nörolojik tablo nedeniyle yürüyemeyen, yani bacağına yük veremeyen hastalarda yumuşak doku gevşetmesi tek başına yapıldığında instabilitenin ilerlemesini durdurmak mümkün olmaz.

Adduktor kasların (adduktor longus, adduktor brevis ve grasilis) leğen kemiğindeki yapışma yerlerini değiştirip daha arkaya naklederek kalça ekstansiyonunu güçlendirmek, bu arada da gerekli gevşetmeyi gerçekleştirmek düşüncesiyle  adduktor nakli tanımlanmıştır. Kalça abdüksiyonunu daha iyi korumasına karşın, ameliyat yarasının apış arası gibi kirli bir sahaya yakın olması, kolay uygulanabilir olmayışı, olguların bir kısmında nakledilen yerde dikişlerin atarak naklin basit bir gevşetmeye dönüşmesi (çift taraflı olgularda tek tarafda dikişlerin atması pelvis oblikliğine neden olur!), yatalak hastalarda başarısız oluşu bu tekniğin dezavantajlarıdır. Adduktor miyotomi basit ve pratik olduğundan hemen her zaman tercih edilir.

Adduktor kasların büyük bir kısmını kontrol eden obturator sinir ön dalını kimyasal veya cerrahi olarak hasarlayarak adduktorların gevşemesini sağlamak (obturator nörektomi) ters deformiteye neden olabildiğinden ancak yatalak hastalarda leğen kemiğini dengelemek amacıyla düşünülebilir.